از نظر شهید مطهری:
در مسائل اجتماعى ، آن اصل كه مادر همه اصل هاست عدالت است . عدالت يعنى رعايت حقوق افراد ديگر.
مشكلى كه بشر، هم دراخلاق دارد و هم در اجتماع ، از جنبه اجرايى اينهاست ؛ يعنى هيچ كس نيست كه
اخلاق را نشناست و يا نداند كه عدالت تا چه اندازه ضرورت دارد. مشكل كار در مرحله اجراست .
آن وقتى كه انسان مى خواهد يك اصل اخلاقى را رعايت كند مى بيند منافعش در يك طرف قرار گرفته و اخلاق
در طرف ديگر، مى بيند راستگويى در يك طرف قرار گرفته و اخلاق در طرف ديگر. يا بايد دروغ بگويد، خيانت كند و
سود راببرد و يا بايد راست بگويد، امانت بوزد و از سود صرفنظر كند. اينجاست كه مى بينيم بشر كه دم از اخلاق
و عدالت مى زند پاى عمل كه مى رسد ضد اخلاق و ضد عدالت عمل مى كند. آن چيزى كه پشتوانه اخلاق و
عدالت است و اگر در انسان وجود پيدا كند انسان به سهولت راه اخلاق و عدالت را پيش مى گيرد و سود را
كنار مى زند تنها ايمان است . چه ايمانى ؟ ايمان به خود عدالت و ايمان به خودخلاق . چه وقت انسان به
عدالت به عنوان يك امر مقدس و به اخلاق به عنوان يك امر مقدس ايمان پيدا مى كند؟ آن وقت كه به اصل
واساس تقدس يعنى خدا ايمان داشته باشد. لهذا بشر عملا به آن اندازه به عدالت پايبند است كه به خدا
معتقد است . آن اندازه عملا به اخلاق پايبند است كه به خدا ايمان دارد.مشكل عصر ما همين است .خيال
مى كردند كه علم كافى است ؛ اگر ما عدالت و اخلاق را بشناسيم و به آنها عالم باشيم كافى است براى
اينكه اخلاقى و عادل باشيم .
ولى عمل نشان داد كه اگر علم منفك از ايمان بشود، نه تنها براى اخلاق و عدالت مفيد نيست بلكه مضر هم هست .
مصداق قول سنايى مى شود كه چو دزدى با چراغ آيد، گزيده تر برد كالا
اما اگر ايمان پيدا شد، اخلاق و عدالت پابرجامى شود اخلاق و عدالت بدون ايمان مذهبى مثل نشر اسكناس
بدون پشتوانه است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند